Ο Jimmy Jump αναλύει στο SportPortal2014.blogspot.gr τις πρώτες δοκιμές του Χρήστου Κόντη στον Παναθηναϊκό, το θρίαμβο της Βέρνης και την ανάγκη να προκύψει ένας οπαδικός διαχωρισμός καταστάσεων προκειμένου να σωθεί ό,τι... σώζεται!
Εκεί που λες ότι τα έχεις δει όλα στον... ποδοσφαιρικό πλανήτη που ονομάζεται "Παναθηναϊκός" έρχονται βραδιές σαν αυτή της Πέμπτης που σε κάνουν να αναθεωρείς. Με όπλο την αποτελεσματικότητα και τις τακτικές προσαρμογές που μπέρδεψαν την -ήδη μέτρια- αμυντική λειτουργία του αντιπάλου, οι πράσινοι ξεκίνησαν εντυπωσιακά τις υποχρεώσεις τους στη League Phase του Europa League, έφυγαν με το "διπλό" από την έδρα της Γιούνγκ Μπόις και πλέον θέλουν να εκμεταλλευτούν το βατό πρόγραμμα που έχουν προκειμένου να προκριθούν απευθείας στους "16" κατακτώντας μία θέση στην πρώτη οχτάδα της βαθμολογίας. Ο οργανισμός βιώνει ξανά τρελές μέρες, με συνεχόμενα "ups and downs" και κυρίως ένα φόβο να χαρεί το οτιδήποτε. Η παραμονή Αλαφούζου κι η απουσία σοβαρών αλλαγών στο αποτυχημένο διοικητικό οργανόγραμμα καθιστούν κάθε αισιόδοξη σκέψη μάταια, με συνέπεια ακόμα κι εκτός έδρας ευρωπαϊκές τεσσάρες να μην προκαλούν την ευχαρίστηση που άξιζαν ή θα τύχαιναν στο παρελθόν...
Η επιβλητική επικράτηση στην ελβετική πρωτεύουσα έκανε την πλειονότητα των οπαδών του Παναθηναϊκού να σκέφτεται πιο θερμά το ενδεχόμενο παραμονής του Χρήστου Κόντη στον πάγκο. Το παρελθόν του δίπλα στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, η σοβαρότητα που τον διακατέχει, η γνώση του club και της λεγόμενης "ελληνικής πραγματικότητας", η δίψα του και κυρίως η έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που καλούνται να εντοπίσουν έναν κατάλληλο προπονητή ενόψει της συνέχειας αποτελούν παράγοντες που καθιστούν ιδιαίτερα θελκτικό αυτό το σενάριο. Προσωπικά, από την ημέρα που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Έλληνα τεχνικού ήμουν σίγουρος ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο, διότι έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση επαγγελματία που έχει το γνωστικό υπόβαθρο και τις τακτικές δεξιότητες να "συμμορφώσει" ένα ρόστερ με πολλές αλλαγές κι ελάχιστη δουλειά σε βασικούς τομείς ανάπτυξης...
Όπως φάνηκε και την Πέμπτη, ο Κόντης έχει ρίξει σωστά το βάρος στη βελτίωση της επιθετικής λειτουργίας του Παναθηναϊκού σε σετ καταστάσεις. Επί Βιτόρια κι ίσως λόγω των συνεχόμενων κρίσιμων ευρωπαϊκών παιχνιδιών, φέτος βλέπαμε ένα σύνολο που περίμενε τον αντίπαλο, πίεζε στη δεύτερη ζώνη ανάπτυξης του αντιπάλου και στήριζε την παραγωγή του εν πολλοίς στο transition. Ο κόουτς έχει αναγνώσει ορθά την έλλειψη πλάνου και προσπαθεί να μονιμοποιήσει ένα μοντέλο παιχνιδιού που σε πρώτη φάση προς έκπληξη όλων δε μοιάζει με τη νόρμα που είχε επιβάλλει ο "δάσκαλός" του Γιοβάνοβιτς πριν λίγα χρόνια...
Τι εννοούμε με αυτό; Στην Ελβετία δεν είδαμε για μεγάλα χρονικά διαστήματα την επιθετική διάταξη με τον Κώτσιρα σε ρόλο δεξιού στόπερ, που συνοδεύεται από άνοιγμα του δεξιού εξτρέμ στη γραμμή, προώθηση του αριστερού μπακ, σύγκλιση του αριστερού εξτρέμ και δημιουργία δυάδας επιθετικών μέσων μπροστά από την άλλη δυάδα των κεντρικών χαφ. Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε διαφορετικές ιδέες, καθώς προσπαθούσε να επιτεθεί σε σετ καταστάσεις έχοντας ως πρώτη γραμμή ανάπτυξης τα δύο στόπερς του, το "6άρι" (βλ. Σιώπης) μπροστά τους, τους πλάγιους αμυντικούς στην ίδια ευθεία με τους Σάντσες-Μπακασέτα, το εξτρέμ την πλευράς που βρισκόταν η μπάλα αρκετά κοντά στον επιθετικό και τον φορ να λειτουργεί ως "σκαλοπάτι" αρκετά περιφερειακά (ο Σφιντέρσκι πραγματοποίησε εξαιρετικό παιχνίδι έχοντας αυτόν το ρόλο). Επίσης, είδαμε από τους πράσινους να προσπαθούν για πρώτη φορά να βρουν τρόπο να αποκτήσουν χημεία οι Μπακασέτας-Τετέ στο δεξιό μισό του γηπέδου, με τον Έλληνα άσο να πηγαίνει συχνά στη γραμμή και τον Βραζιλιάνο να κινείται εσωτερικά. Με την πάροδο του χρόνου εκτελέστηκαν κι άλλες ιδέες (π.χ. είδαμε τον Σάντσες να "πατάει" περιοχή σε αρκετές περιπτώσεις), ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε εντολή για κίνηση χωρίς τη μπάλα, δημιουργία υπεραριθμιών τόσο σε χαμηλά μέτρα για να αποφευχθεί η αντίπαλη πίεση, όσο και ψηλά για τη δημιουργία ρηγμάτων...
Αμυντικά ο Κόντης παρουσίασε ένα πλάνο που ως προς τη διάταξη έμοιαζε πολύ με εκείνη που επιλέγει ο Γιοβάνοβιτς. 4-4-2 στην ευθεία, με τον Μπακασέτα και τον Σφιντέρσκι να σχηματίζουν την πρώτη δυάδα άμυνα μπροστά και να ασκείται δουλεμένο pressing μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Επίσης, Ζαρουρί και Τετέ έκλειναν πιο μέσα προκειμένου να κλείσουν τον άξονα, κάτι που έγινε καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι σε ένα σύνολο που του αρέσει να σεντράρει και να γεμίζει με πολλούς παίκτες την περιοχή. Επιχειρήθηκαν και προσπάθειες να καλυφθούν αναμενόμενες αργές αμυντικές καλύψεις είτε από τον Σάντσες, είτε από τον Ζαρουρί στην αριστερή πλευρά (κι οι δύο προσπαθούσαν να αλληλοκαλύπτονται), ωστόσο ήταν ξεκάθαρο ότι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και καθαρού μυαλού (παρά το 0-3 στο 20') έδωσαν την ευκαιρία στη Γιούνγκ Μπόις να απειλήσει μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια ναι μεν οι Ελβετοί σπατάλησαν 3-4 σπουδαίες ευκαιρίες για να σκοράρουν (σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό), όμως πέτυχαν κι ένα γκολ που ήταν δώρο (ο Λαφόν προέβλεψε ότι ο Σάντσες θα προλάβει τη μπάλα και βγήκε από το τέρμα του για να του δώσει βοήθεια κατά πάσα πιθανότητα)...
Ναι μεν ο Ζαρουρί ήταν αυτός που έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα βλέμματα λόγω του χατ-τρικ (από το 10% ανέβηκε στο... 50% και δεν πρέπει να κρίνεται από το σκοράρισμά του/διαβάστε την καλοκαιρινή ανάλυσή μας για το Μαροκινό για να καταλάβετε περισσότερα για εκείνον), ωστόσο κατά τη γνώμη μου οι πιο κομβικοί παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν οι Σάντσες-Μπακασέτας. Αμφότεροι με την ποιότητα και την οξυδέρκειά τους προσέφεραν τις κατάλληλες μεταβιβάσεις στον ανοιχτό χώρο και κυρίως "έβγαλαν" από το ξεκίνημα μία αύρα ατομικής ανωτερότητας από τους αντιπάλους. Φυσικά, δεν χρειάζονται θριαμβολογίες και χαζά σχόλια. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμα κανονική ομάδα, το ρόστερ του δεν είναι κακό αλλά έχει υποστεί downgrade σε όρους ατομικού ταλέντου στις θέσεις των Ουναχί κι Ιωαννίδη κυρίως και τα ανίκανα στελέχη που διοικούν εξακολουθούν να θεωρούνται επικίνδυνα. Προσωπικά στα μάτια μου η παραμονή Κόντη μοιάζει μονόδρομος ανεξάρτητα από τα επόμενα αποτελέσματα, εκτός αν επιλεχθεί ένας προπονητής με στόχο την άμεση έναρξη του πλάνου δημιουργίας της ομάδας της επόμενης σεζόν και με καμία διάθεση διεκδίκησης των λίγων πιθανοτήτων διάκρισης που υπάρχουν φέτος. Εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου διασυνδέσεων ανθρώπων όπως ο Παπαδημητρίου κι ο Βλάχος και της εκκωφαντικής απουσίας γνώσεως της αγοράς ελέω έλλειψης σοβαρής οργάνωσης, ο Παναθηναϊκός είναι απίθανο να φέρει προπονητές τύπου Σάρρι, Εσπίριτο, Σπαλέτι, Τσάβι και λοιπά, οπότε όποια επιλογή (ακόμα και σοβαρή να είναι όπως ο Ρεμπρόφ) φέρει τη σφραγίδα των παραπάνω, θα αντιμετωπιστεί με πικρόχολα σχόλια από τους οπαδούς...
Και μιας και πιάσαμε τους οπαδούς, θα ήθελα στον επίλογο να σχολιάσω κάτι. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι λογικό να βρίσκεται σε σύγχυση εξαιτίας των συνεχόμενων αποτυχιών και των επικίνδυνων χειρισμών του μεγαλομετόχου. Παρόλα αυτά, είναι αναγκαίο να διαχωρίσει την κριτική και τα συναισθήματα που τρέφει προς τον Αλαφούζο και το συνάφι του, με το πώς αξιολογεί το τεχνικό σταφ και τους παίκτες. Εκείνοι και 3-4 ακόμα άτομα που βρίσκονται στην ομάδα είναι οι μόνοι που πραγματικά παλεύουν για αυτόν το σύλλογο κι είναι άδικο να αντιμετωπίζονται όπως π.χ. κάποια στελέχη. Άλλωστε, δεν ήρθαν μόνοι τους ένα πρωί στο Κορωπί κι είπαν ότι αν δεν υπογράψω συμβόλαιο θα... πυροβολήσουν τους πάντες και τα πάντα. Κάποιος τους έφερε κι εκείνος ο κάποιος προσελήφθη από τον Αλαφούζο...
ΥΓ. Άκουσα και διάβασα πολλά τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον ερχομό των Τζιόλη και Κοντοέ στο πράσινο τεχνικό σταφ. Δε χωρά καμία αμφιβολία ότι είναι αναγκαίο να τονωθεί το πραγματικό Παναθηναϊκό στοιχείο στο club με προσωπικότητες όπως ο Καραγκούνης, ο Ζιλμπέρτο, ο Σισέ, ο Μπεργκ και τα λοιπά, όμως τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν πολύ καλή γνώση του αντικειμένου. Να είστε σίγουροι για αυτό, όπως και για το ότι ο Τζαβέλλας είναι από τα ελάχιστα στελέχη που συνεισφέρουν θετικά στο εσωτερικό της ομάδας...