Ο Jimmy Jump σχολιάζει την πορεία της Εθνικής ομάδας και το σημαντικό επίτευγμα της κατάκτησης του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ!
Μπασκετική "κατάρα" ήταν και... πάει! Η μοναδική "επίσημη αγαπημένη" αυτού του τόπου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ επέστρεψε σε βάθρο σημαντικής διοργάνωσης, καθώς μετά από μία προσπάθεια περίπου δύο μηνών μαζί με την περίοδο προετοιμασίας κατάφερε να τερματίσει τρίτη στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και να μας χαρίσει μία χαρά που είχαμε να νιώσουμε 16 χρόνια!
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εν μέσω μίας περιόδου που διοικείται από μία Ομοσπονδία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ποδοσφαιρικά μορφώματα των Γκαγκάτζηδων και των Σαρήδων, πέτυχε κάτι που έμοιαζε ως όνειρο πριν την έναρξη του τουρνουά, ωστόσο μετατράπηκε σε αυτοσκοπό μετά τους πρόωρους αποκλεισμούς της Σερβίας και της Γαλλίας, αλλά της ατυχίας που "χτύπησε" τους Λιθουανούς με τον τραυματισμό του δεύτερου ποιοτικότερου παίκτη τους (βλ. Γιουκουμπάιτις). Η υπέρβαση με την Τουρκία δεν ήρθε κι ο ταπεινωτικός αποκλεισμός σε ένα ματς που δεν κάναμε απολύτως τίποτα σε κανένα επίπεδο "αμαύρωσε" τη συγκεκριμένη πορεία, όμως δεν πρέπει να υποτιμούμε όσα πέτυχε η συγκεκριμένη ομάδα...
Σύμφωνοι, ότι όσο υπάρχει στην προεδρεία ο κύριος Λιόλιος που μοναδικό σκοπό έχει την εύνοια του Ολυμπιακού, του Προμηθέα και μίας πολυμελούς "δημοσιογραφικής" παρέας άσχετης με το αντικείμενο κι ενταγμένης στο payroll των αδερφών Αγγελόπουλων, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας... ξενίζει. Σύμφωνοι, ότι από τη στιγμή που στη διοργάνωση προέκυψαν τόσες πολλές εκπλήξεις και συγκυρίες υπέρ μας, θα ήταν ιστορική ξεφτίλα να μην κατακτηθεί ούτε τώρα ένα μετάλλιο. Επίσης σύμφωνοι, ότι ο κόουτς Σπανούλης παρουσίασε ένα -τουλάχιστον- μέτριο coaching κατά τη διάρκεια όλων αυτών των εβδομάδων, με πάρα πολλές ακατανόητες επιλογές σε στελέχωση και τακτική. Παρόλα αυτά, βλέποντας παιδιά όπως τον Γιάννη, τον Σλούκα και τον αρχηγό Παπανικολάου να πανηγυρίζουν έτσι και να εκπληρώνουν ένα απωθημένο ετών, η ενσυναίσθηση των στιγμών σκεπάζει τα πάντα! Ίδια συναισθήματα προκαλούνται όταν βλέπεις τον Βασίλη αγκαλιά με τον Θεό Μήτσο, τον Θόδωρο και τον Κώστα να ξεσπούν όλοι μαζί μετά το τέλος του μικρού τελικού. Όλα αυτά αρκούν, ειδικά από τη στιγμή που οι οιωνοί ενόψει μέλλοντος δε μοιάζουν να είναι οι καλύτεροι δυνατοί, ειδικά όταν παραμένουν στις θέσεις τους άνθρωποι που κάποτε έτρεξαν να "ελληνοποιήσουν" τον Γούοκαπ την ίδια στιγμή που η Τουρκία είχε στις τάξεις κάποιον Λάρκιν...
Για τη χαρά των συγκεκριμένων σπουδαίων προσωπικοτήτων που αποτελούν παράδειγμα κι έμπνευση για τη νέα γενιά, χαιρόμαστε όλοι. Από τη στιγμή που εκείνοι νιώθουν ότι πέτυχαν κάτι σπουδαίο, πρέπει κι εμείς να ασπαστούμε την άποψή τους και να χαρούμε μαζί τους. Το σημαντικότερο από εδώ και πέρα είναι ΆΠΑΝΤΕΣ να συνειδητοποιήσουν την πραγματική κατάσταση του ελληνικού μπάσκετ σε ό,τι έχει να κάνει με τομείς που άπτονται στα πρωτοπαλίκαρα και τον ίδιο τον Λιόλιο, προκειμένου να μην επαναληφθεί ξανά μία μαύρη εποχή σαν αυτής της προηγούμενης 16ετίας. Μην ξεχνάμε, ότι κι η διοίκηση Βασιλακόπουλου έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ μερίδιο ευθύνης για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της Εθνικής, καθώς σε χρόνια που είχαμε άκρως ποιοτικό ρόστερ επέλεγε προπονητές που είχαν μικρότερο τακτικό υπόβαθρο κι από τον Σπανούλη...
Μένοντας έξω από τις χαζοχαρούμενες και στημένες θριαμβολογίες, δίνουμε τα συγχαρητήριά μας σε αυτά τα παιδιά. Μακάρι το συγκεκριμένο χάλκινο να ανοίξει το δρόμο για νέες, πιο "χρυσές" επιτυχίες που θα αρμόζουν περισσότερο στο επίπεδο και το μέγεθος μίας μπασκετικής υπερδύναμης σαν την Ελλάδα...
ΥΓ. Ο Βασίλης έχει βιαστεί. Τα κάνει όλα γρήγορα και μάλλον δεν αργεί η στιγμή που θα αποδειχθεί ξανά κατώτερος των περιστάσεων όπως π.χ. στο παιχνίδι με την Τουρκία. Ίσως έπρεπε να περιμένει λίγα χρόνια ακόμα για να αναπτυχθεί περισσότερο ως προπονητής, διότι είναι σαφές ότι προς το παρόν υστερεί σε βάθος λεπτομερειών. Στα τουρνουά των Εθνικών ομάδων το συγκεκριμένο "ελάττωμα" δε φαίνεται τόσο πολύ, ωστόσο φέτος κινδύνευσε να "καεί" ένα κεφάλαιο που είναι πάρα πολύ σημαντικό για το μέλλον. Ο κόουτς εμπνέει, οι παίκτες τον θέλουν, άρα η δική μας άποψη περιττεύει. Ελπίζουμε ο χρόνος που κερδίζει μέσω τέτοιων επιτυχιών να του δώσει ευκαιρία να βελτιωθεί, αφού η Εθνική και το ελληνικό μπάσκετ τον έχουν ανάγκη...