Η πρώτη εβδομάδα των Playoffs ολοκληρώθηκε με... ισοπαλία στις "ελληνικές" σειρές κι ο Jimmy Jump αναλύει όσα έγιναν στα δεύτερα παιχνίδια Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού!
Πιθανότατα στην πιο κρίσιμη ευρωπαϊκή στιγμή των τελευταίων πολλών χρόνων ο Παναθηναϊκός στάθηκε όρθιος, νίκησε τη Μακάμπι Τ.Α. κι ισοφάρισε τη σειρά. Ο Κώστας Σλούκας παρέδωσε ακόμα μία απολαυστική παράσταση στο Ο.Α.Κ.Α. και πλέον ο οργανισμός αισθάνεται πιο... άνετα ενόψει της δύσκολης συνέχειας στο Βελιγράδι...
Οι απουσίες των Χουάντσο και Μπόλντγουιν διαφοροποίησαν τα δεδομένα και για τις δύο ομάδες σε τακτικό επίπεδο. Όπως είχαμε τονίσει πριν την έναρξη της σειράς, ο Ισπανός φόργουορντ αποτελεί έναν εκ των πιο κομβικών παικτών του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο ματσάρισμα, καθώς η αμυντική του ικανότητα σε συνδυασμό με το μέγεθος που μπορεί να προσφέρει ακόμα και στο "3" απέναντι στα ψηλά σχήματα των Ισραηλινών είναι απαραίτητα κόντρα σε ένα σύνολο που έχει ως βασικό SF έναν παίκτη σαν τον Κόλσον και διαθέτει μία από τις καλύτερες επιθετικές λειτουργίες της διοργάνωσης. Στον αντίποδα, ο Μπόλντγουιν είναι ο καλύτερος σκόρερ της Μακάμπι και μαζί με τον Μπράουν ουσιαστικά "καθιέρωσαν" το στυλ παιχνιδιού που χαρακτηρίζει το σύλλογο του Τελ Αβίβ την τελευταία διετία. Οι δύο συγκεκριμένοι παίκτες έχουν μεγαλύτερη συνεισφορά σε διαφορετικούς τομείς και το στάτους τους στο κάθε σύνολο δεν είναι ίδιο, ωστόσο στα μάτια μου τα κενά τους είναι ανάλογα βάσει των συνθηκών και των απαιτήσεων που εξελίσσονται οι αναμετρήσεις αυτού του ζευγαρώματος...
Ο κόουτς Αταμάν δεν είχε να διαχειριστεί μόνο την απουσία του Χουάντσο, αλλά όλα όσα έγιναν και "γέννησε" το Game 1. Στην πραγματικότητα, δεν είδαμε πολλές διαφοροποιήσεις ως προς το πλαίσιο επίθεσης κι άμυνας που στηρίχθηκε το τριφύλλι, όμως αυτήν τη φορά κάποια πράγματα αντιμετωπίστηκαν πιο ορθολογικά. Ο Παπαπέτρου χρησιμοποιήθηκε όσα λεπτά χρειαζόταν απέναντι στον Κόλσον, προσφέροντας μέγεθος, εμπειρία κι ένα αρκετά παραγωγικό βράδυ σε μία κρίσιμη στιγμή. Ο Έλληνας φόργουορντ δε βρίσκεται στα σωματικά επίπεδα του παρελθόντος, ωστόσο η παρουσία του στα παιχνίδια της άνοιξης πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Επιπλέον, ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Τουρκίας δε φοβήθηκε να ακολουθήσει τόσο τα σχήματα των φιλοξενούμενων με τον Κλίβελαντ στο "2" και τους Κόλσον-Γουέμπ στις θέσεις των φόργουορντς, τοποθετώντας τον Γκριγκόνις ως SG, ενώ ακολούθησε και τις πιο "ελαφριές" πεντάδες της αντίπαλης πλευράς (Κόλσον δίπλα στον Νίμπο), βάζοντας τον Παπαπέτρου στο "4"...
Ο κόουτς Κάτας σίγουρα απλοποίησε ορισμένες παραμέτρους του επιθετικού playbook της ομάδας του μετά την απουσία του Μπόλντγουιν. Αυτό δε σημαίνει, ότι δε διατήρησε τους βασικούς κανόνες του στο μισό γήπεδο, με το up tempo παιχνίδι, τα διπλά screens και τα κοψίματα προς τη ρακέτα να εξακολουθούν να αποτελούν βασικά γνωρίσματα της Μακάμπι. Όπως ήταν φυσιολογικό, ο Μπράουν πήρε ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες και παράλληλα ο Μπλατ έμεινε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο παρκέ. Ο παλαίμαχος άσος του Παναθηναϊκού έχει εκπλήσσει τους πάντες σε αυτήν τη σειρά, κυρίως λόγω της πιο "έξυπνης" προσέγγισης που προσέθεσε στο σύνολό του. Η ομάδα του λαού μπορεί να συνεχίζει να παίζει σε υψηλούς ρυθμούς, ωστόσο αυτήν τη φορά ψάχνει περισσότερο από ποτέ καταστάσεις που ευνοούν την επίθεσή της...
Η συγκεκριμένη απόφαση είναι απόλυτα ορθή, διότι ακόμα και μία τέτοια...καλαθομηχανή θα ήταν δύσκολο να σκοράρει με συνέπεια κόντρα σε μία άμυνα με τις περιστροφές και τις καλύψεις του Παναθηναϊκού. Θυμηθείτε για παράδειγμα, πόσες φορές αναμείχθηκε στοχευμένα σε plays ο Μήτογλου, ο Ναν ή ο Γκριγκόνις στο low post. Επιπρόσθετα, γνωρίζοντας ότι η άμυνά του δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε ειδικά σε καταστάσεις pick n' roll, ο Ισραηλινός προπονητής προσπαθεί να εντάξει προσαρμογές που "κρύβουν" όσο γίνεται τη συγκεκριμένη αδυναμία της Μακάμπι, όπως είναι η άμυνα με αλλαγές (στο Game 2 το είδαμε περισσότερο από παιδιά όπως ο Γουέμπ κι ο Κόλσον στο σχήμα με τον έναν PG, τον ένα C και τα τρία Fs) ή η ενεργοποίηση "2-2-1" διάταξης για πίεση σε όλο το γήπεδο κι η εφαρμογή ζώνης "2-3" ή "1-3-1" που ματσάρεται μετά τις πρώτες πράσινες πάσες. Με αυτούς τους τρόπους οι φιλοξενούμενοι βρήκαν λύσεις κι επέστρεψαν στη διεκδίκηση της νίκης, όταν το Ο.Α.Κ.Α. είχε πάρει φωτιά το βράδυ της Πέμπτης...
Ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα από τη Μακάμπι. Παρόλα αυτά, οι τακτικές επιλογές του κόουτς Κάτας, η διαφορετική μορφοποίηση των δύο ρόστερ κι η απειρία του πράσινου οργανισμού να διαχειριστεί με ψυχραιμία τα δεδομένα πριν και κατά τη διάρκεια των Playoffs έχουν προσδώσει στη σειρά ένα ξεχωριστό κι άκρως ισορροπημένο χαρακτήρα. Κατά τη γνώμη μου, ο άνθρωπος που θα κρίνει το νικητή είναι ο Εργκίν Αταμάν. Ο πρώην τεχνικός της Εφές πρέπει να βάλει λίγο... νερό στο κρασί του και να προσθέσει στο δημιούργημά του προσαρμογές κι επιλογές που δεν υπάρχουν στο playbook του, ωστόσο θα δώσουν λύσεις απέναντι στο συγκεκριμένο αντίπαλο. Αν ο Χουάντσο δεν καταφέρει να επανέλθει, η παρουσία του Παπαπέτρου θα κρίνει πολλά, όπως και το αν το τριφύλλι θα καταφέρει να βρει τρόπους να παρουσιάσει ικανοποιητικό πρόσωπο και στις δύο πλευρές του παρκέ έχοντας στην πεντάδα του τους Ναν-Μήτογλου. Μέχρι στιγμής αυτό δε γίνεται... Επιπλέον, θα ήθελα να δω με μεγαλύτερο ρόλο παιδιά όπως ο Βιλντόσα κι ο Καλαϊτζάκης, επειδή αμφότεροι δεν έδειξαν ανέτοιμοι όσο αγωνίστηκαν στα δύο πρώτα ματς, ενώ φυσικά ο χρόνος συμμετοχής του Γκραντ πρέπει να αυξηθεί αν κι εφόσον δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού. Τέλος, δε χρειάζεται να επαναλάβουμε πόσο κομβική είναι η σημασία της εξασφάλισης του αμυντικού ριμπάουντ και του περιορισμού των κακών επιλογών ή των λαθών στην επίθεση, προκειμένου να μειωθούν οι κατοχές της Μακάμπι...
Τι έκρινε το Game 2 της Βαρκελώνης
Το ερωτηματικό που υπήρχε γύρω από την πνευματική ετοιμότητα της Μπαρτσελόνα μετά την άμεση απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας, είχε δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας στον Ολυμπιακό ενόψει το δεύτερου αγώνα. Δε σας κρύβω ότι κι εγώ έβλεπα ως πιθανότερο σενάριο τη νέα ερυθρόλευκη νίκη, ωστόσο οι Καταλανοί έβγαλαν αγωνιστικό εγωϊσμό κι έδειξαν σημάδια ζωής σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή για τη σειρά...
Το επιθετικό πλάνο του κόουτς Μπαρτζώκα στηρίχθηκε ξανά στα ρήγματα και την παραγωγή που προκαλούνταν εντός ζωγραφιστού, με παράλληλο στόχο τη φθορά του καταλυτικού για τους γηπεδούχους, Βέσελι. Οι νταμπλούχοι Ελλάδας μετέφεραν και πάλι το άτυπο κέντρο επιθετικών αποφάσεων στη ρακέτα και προσπάθησαν να τροφοδοτήσουν τους Ράιτ, Πετρούσεφ (με διάφορων ειδών plays), Σίκμα (απέναντι στον Πάρκερ) και Φαλ κοντά στο καλάθι, ρίχνοντας ματιές και στις ευκαιρίες που παρουσιάζονταν μέσω της μεταφοράς της μπάλας από μέσα προς τα έξω. Μία σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι είχε να κάνει με την επαναφορά σε αρκετές περιπτώσεις του Γάλλου σέντερ στο high post, ώστε εκείνος να εκμεταλλευτεί τα κοψίματα των συμπαικτών του. Πέραν των γνωστών δράσεων που έχουμε δει όλη τη χρονιά για τον Γουόκαπ (on ball) και τον Κάνααν (κυρίως ξεκινώντας μακριά από τη μπάλα), ο Ολυμπιακός έψαξε πολύ σωστά για ακόμα μία φορά τις απομονώσεις του Γκος είτε στην περιφέρεια, είτε στο low post (κόντρα στον Ρούμπιο), αλλά και τις ενέργειες του ΜακΚίσικ που προέρχονται εντός ενός πλαισίου που του "επιτρέπει" να εκμεταλλευτεί το γρήγορο πρώτο βήμα του (π.χ. close out επίθεση). Επίσης, στο πρώτο μέρος οι Πειραιώτες βρήκαν ευκαιρίες και στο transition, κάτι που όπως έχουμε πει πολλές φορές είναι αναγκαίο να συμβαίνει από αυτό το ρόστερ. Αμυντικά, οι περσινοί φιναλίστς της Ευρωλίγκα δοκίμασαν περισσότερο τη "switch defence" στον άξονα σε σύγκριση με την Τετάρτη, βγάζοντας σε κάμποσες περιπτώσεις τους Φαλ, Πετρούσεφ, Σίκμα και Πίτερς στην πρώτη ζώνη άμυνας κι έχοντας τον Γουόκαπ στην πίσω...
Οι σημαντικότερες μεταβολές ήταν σίγουρο πως θα παρουσιάζονταν από την πλευρά της Μπαρτσελόνα. Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι περισσότερο, ο κόουτς Γκριμάου διαθέτει πολύ καλές ιδέες στο κοουτσάρισμα, απλά είναι φυσιολογικό να πληρώνει την απειρία του και να δυσκολεύεται να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Ξέροντας ότι υστερούν στο κομμάτι της αθλητικότητας και της σκληράδας (το χάσιμο μονομαχιών εδώ οδηγεί στην αύξηση της αυτοπεποίθησης της αντίπαλης πλευράς, στοιχείο που "γράφει" και στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι), οι Καταλανοί αποφάσισαν να αυξήσουν την πίεση και να ανοίξουν το ρυθμό. Η έντασή τους στα μετόπισθεν άλλαξε και προσπάθησαν να δυσκολέψουν την ερυθρόλευκη κυκλοφορία της μπάλας με άρνηση της πάσας περιφερειακά και στη ρακέτα (π.χ. ο Βέσελι προσπαθούσε να παίξει από μπροστά τον Φαλ στο low post). Επιπλέον, επέλεξαν "under" στην αντιμετώπιση των pick n' rolls του Γουόκαπ (όπως είθισται ο Ολυμπιακός "απάντησε" με διπλά screens), ενώ ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο Βέσελι έβγαινε αρκετά επιθετικά μετά τα screens (π.χ. στην αριστερή ντρίμπλα του Κάνααν). Προς το τέλος της δεύτερης περιόδου δοκιμάστηκε μία "1-2-2" διάταξη για πίεση σε όλο το γήπεδο, που μετατράπηκε σε "2-3" ζώνη. Για το μαρκάρισμα του παίκτη που ίσως έκανε τη μεγαλύτερη διαφορά στο Game 1 και δεν είναι άλλος από τον Γκος, επιλέχθηκε ο Σατοράνσκι, ο οποίος νομίζω πως τα πήγε πολύ καλά σε γενικές γραμμές...
Φυσικά, ο κόουτς Γκριμάου έδωσε ιδιαίτερη έμφαση και στην εύρεση νέων τρόπων διάσπασης της εξαιρετικής και physical άμυνας του Ολυμπιακού. Εκτός της συνεχούς αναζήτησης των αγαπημένων transition επιθέσεων, είδαμε:
- Τον Γουίλι να έχει ξανά το ρόλο του screener σε "Spain" pick n' rolls στο κέντρο ή πλάγια, αλλά και παίρνοντας θέση πιο έξω από το συνηθισμένο χώρο της περιφέρειας, προκειμένου να στήσει ένα high on ball screen στον Σατοράνσκι κι εκείνος να βρει μεγαλύτερο χώρο μπροστά του για να διεισδύσει με ταχύτητα...
- Τον Βέσελι να κάνει συνεχώς short roll μετά το pick, τόσο για να βγάλει τον Φαλ εκτός ρακέτας, όσο και για να δημιουργήσει με ασφάλεια από εκεί...
- Εντονότερη αναζήτηση των off ball δράσεων για περιφερειακή εκτέλεση του Αμπρίνες...
- Τον Λαπροβίτολα να γίνεται screener για να οδηγήσει το Ολυμπιακό σε "αλλαγή". Φυσικά, ο Αργεντινός γκαρντ "έτρεξε" τις γνωστές καταστάσεις "2vs2" με τον Βέσελι στο πλάι...
- Τον Πάρκερ να πηγαίνει σε απευθείας post up επίθεση απέναντι στον Σίκμα...
- Τον Κάλινιτς να αναμειγνύεται ποικιλότροπα στις σετ επίθεση. Έγινε προσπάθεια να τροφοδοτηθεί στο low post απέναντι στον ΜακΚίσικ, κάνοντας αρχικά screen στο δημιουργό. Ακόμα, εκτέλεσε απευθείας pick n' roll για να προκληθεί αλλαγή, ενώ τον είδαμε να εισάγει τη μπάλα χαμηλά μετά από πρωτύτερο "switch" των Πειραιωτών, να μένει έξω από τη γραμμή του τριπόντου και να παίρνει ξανά τη μπάλα ώστε να επιτεθεί ουσιαστικά με close out επίθεση απέναντι στον Φαλ που είχε μείνει στην πρώτη γραμμή άμυνας...
Στο δεύτερο μέρος οι γηπεδούχοι πολύ ορθά στηρίχθηκαν στους Αμπρίνες-Βέσελι, ενώ πήραν σημαντικές βοήθειες κι από παιδιά όπως ο Γιουκουμπάιτις ή ο Γουίλι σε ένα χρονικό σημείο που υπερπροσπάθειά τους στον τομέα της έντασης και της επαφής άρχιζε να κοστίζει σε φυσικές δυνάμεις. Παράλληλα, κυνήγησαν κάθε επιθετικό ριμπάουντ και με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να ανανεώσουν πολλές κατοχές. Ο Ολυμπιακός έμεινε ζωντανός χάρη στις ατομικές ενέργειες των Γκος-ΜακΚίσικ και το παραγωγικό βράδυ του Πίτερς. Προσπάθησε να αλλάξει τα δεδομένα στο παρκέ με τη νέα είσοδο του Μιλουτίνοφ στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού, ωστόσο ήταν ξεκάθαρο πως δεν πατούσε καλά όσο στο Game 1...
Όπως είχαμε τονίσει πριν την έναρξη της σειράς, το συγκεκριμένο ματσάρισμα περιέχει δύο πολύ θετικά και δύο πολύ αρνητικά στοιχεία για τον Ολυμπιακό. Τα καλά νέα είναι ότι οι ερυθρόλευκοι είναι πιο σκληροί πνευματικά κι αθλητικά και παράλληλα η άμυνά τους μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα μέσω του αγαπημένου της "switching" εξαιτίας της έλλειψης κάθετου γκαρντ από την καταλανική backcourt. Τα δύο κακά νέα έχουν να κάνουν με την ικανότητα της Μπαρτσελόνα στο επιθετικό ριμπάουντ και στην παραγωγή λαθών που προκαλεί στον αντίπαλο. Οι νταμπλούχοι Ελλάδας μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικοί στο αμυντικό ριμπάουντ και να μην υποπίπτουν σε μεγάλο αριθμό λαθών, ωστόσο στη Βαρκελώνη τούς είδαμε να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Για παράδειγμα χθες τελείωσαν τον αγώνα με αρνητικό συντελεστή ασίστς-λαθών (18-19) κι "επέτρεψαν" στην άλλη πλευρά να έχει 15 ανανεώσεις επιθέσεων μέσω ριμπάουντ! Καταλαβαίνετε πόσο κόστισαν τα δύο συγκεκριμένα προβλήματα, σε μία βραδιά που η ελληνική ομάδα τελείωσε την αναμέτρηση με 78.3% στο δίποντο (η "Μπάρτσα" είχε 44,9%, αλλά 47,4% στο τρίποντο)...
Πλέον, παίρνουμε μία τριήμερη ανάσα μετά από ένα (αναμενόμενα) εξοντωτικό πρώτο τετραήμερο. Εκτός της μονομαχίας της Ρεάλ με τη Μπασκόνια που βρίσκεται στο 2-0, στις υπόλοιπες σειρές δε χωρούν προγνωστικά. Τα πάντα είναι ανοιχτά, όμως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν, αν κι είναι βέβαιο πως πρέπει να πιάσουν πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης για να πετύχουν το στόχο τους. Αναπληρώστε χαμένες δυνάμεις κι ηθικό κι ετοιμαστείτε για μία πραγματικά μεγάλη εβδομάδα...
ΥΓ. Με μπροστάρη τον Βασίλη Σπανούλη το Περιστέρι πραγματοποίησε μία άκρως ικανοποιητική πορεία στο Basketball Champions League. Στο Final Four απαιτούταν υπέρβαση, η οποία δεν ήρθε. Το σημαντικότερο είναι να υπάρξει συνέχεια και συνέπεια και τα βήματα προόδου που άρχισαν πέρσι, να μη σταματήσουν εδώ...